Vroeger waren er in Alphen veel zandpaden. De boeren gingen met paard en wagen op pad. Van de eigen boerderij naar de velden en weilanden die nog verspreid in het buitengebied lagen. Ruilverkaveling was nog een onbekend begrip. Je zag de karresporen en in het midden de afdrukken van de hoeven van het trekpaard. Later, toen de tractor zijn intrede had gedaan, werd het middengedeelte een groene strook van gras en onkruid.
Zo’n oud zandpad is de weg van Nieuwkerk naar Baarle-Nassau. Nu grotendeels een zandpad met een naastgelegen fietspad. Een klein gedeelte is intussen verhard. Het zandpad is mij goed bekend, omdat mijn vader als boer weilanden had in de “Poppelsche hei” maar ook in “de Gagel”. En zo moesten na enkele weken, als het gras op de ene locatie op was, de koeien op reis naar de andere weilanden. De koeien liepen dan los over het zandpad. Wij, als kinderen, moesten dan zorgen dat alle zijwegen afgesloten werden. Dus op de fiets in volle vaart de koeien, op drift, passeren en door de stofwolk de volgende kruising bewaken. We voelden ons dan even de cowboys uit de westerns.
Langs het bos, nu als crossbos in gebruik door de MCCA, op pad naar vers gras. De bermen waren bezaaid met puin en ander afval. Dat werd “gewoon” gedumpt en niet naar een milieustraat gebracht. De dazen zoemden in de zomerse hitte rond de zwetende koeien. De jongere koeien bereikten als eersten de frisse wei en deden zich te goed aan het malse gras. Enkele minuten later kwam één van mijn broers met een oudere koe, die het tempo niet kon bijbenen, aanzetten. De grote omvang van de uier van de koe zorgde er voor dat de spenen bijna het “ klapzaand ” raakten.
Als alle koeien in de wei aangekomen waren, fietsten we langs “de Wildert ” waar de patrijzen wegfladderden naar onze boerderij op Terover .
Verhaal van Ton van Hoek