"Hoe zou het zijn
als enkel een lach of aanraking
van iemand die van jou houdt
je even terughaalt
naar de tastbaarheid
van het moment?"
Het gedicht is niet van mijzelf, ik kan nergens terugvinden wie de schrijver of schrijfster is. Hierdoor kan ik geen bron vermelden, maar ik wil ook niet met andermans veren pronken :) Ik vind het wel een mooi gedicht wat past in deze tijd. Waarin we allemaal wel iemand, of zelf meerdere mensen missen die we zo graag dichtbij willen hebben, maar wat nu niet mogelijk is.
