Wij zaten thuis elke zomer tussen de geraniums. We hadden rode en roze, maar ook witte en paarse, ‘enkele’ en ‘dubbele’, staande en hangende geraniums. Tante Sjo had ze ook. Net zoals Naontje op ‘Snijers’ en Anneke op ‘Graozen’. Eigenlijk had iedereen in Chaam geraniums. “Unne makkelijke plaant die d’n hele zòmer bluuit”, zei ma als verklaring voor hun populariteit.
Bakken
Ze stonden onder onze afhang. Aan de zijkanten waar de ramen begonnen had pa er speciale bakken voor getimmerd, een meter vanaf de grond. “Dan krijgen ze gin kou en veul liecht”, legde pa uit. Ma plantte de bakken vol met geraniums, om en om een staande en een hangende. Al snel gingen de knoppen open en in een mum van tijd stond de hele afhang in volle bloei. Daar kon niets tegen op. Eigenlijk volmaakt geluk. Wat was ma ‘freet’ wanneer tante Lien langs kwam en zei: “Wa schòòn!”
Thuisgevoel
Het was goed thuiskomen tussen de bloeiende geraniums wanneer we van school kwamen. Ze gaven ons het absolute thuisgevoel, symbolen van vreugde, vriendschap en geluk. Hier waren we veilig. Niets kon ons gebeuren tussen de geraniums. We roken de vertrouwde geur van de geraniums al aan het begin van de Torenstraat. Het leek op een combinatie van rozengeur en boenwas, maar dan net iets smeuïger.
Olympische Spelen
Bij oma stonden de geraniums niet onder de afhang, maar in Keulse potten. Ze had trouwens niet eens een afhang. “Zonne Keulse pot kunde makkelijk naor binnen haolen bij naachtvorst en dan overdag wir buiten zetten”, legde oma uit. Ome Jantje maakte geraniumbakken van oude autobanden die hij wit verfde. Hij legde ze dan in een patroon dat leek op het logo van de Olympische Spelen.
Bazen
Koske gaat eerdaags met pensioen. Hij kijkt er al twintig jaar naar uit. Eindelijk is het dan binnenkort zover. “Vurt lekker elleke merregen uitslaopen, gezellig aachter de geraoniums zitten mee òòs To en nòòt gin gezeik mir aon oewen kop van oewen baos”, zei Koske. Hij had al zijn hele leven lang een hekel aan bazen. Toen de bazen zichzelf ook nog eens ‘leidinggevenden’ gingen noemen, had hij het helemaal gehad.
Mest
Naontje stekte geraniums. Ze zette de takjes in het water en als er dan worteltjes aan groeiden plantte ze de stekjes in een potje met zand. Ze bemestte de jonge plantjes met eigen gemaakte mest. “Oòze Sjaorel maokt z’n eigenste mies van een bietje melk, ’n aai mee n’n benaonenschel, gemaolen teennaogels en ’n schutje zeik”, legde Naontje uit. Dat werkte. Haar hele afhang hing vol met weelderig groeiende hanggeraniums.
Karel
Sjanneke stekte geen geraniums, maar zaaide ze onder het glas. Voor Sjotje duurde dat allemaal veel te lang. “Ge kunt ze beter kaant en klaor bij Kaorel aon de Blaauwbossen kòpen”, zei hij ieder jaar. Hij zette de geraniums van Karel in de zon en gaf ze elke dag water. “Ze hebben veul liecht en waoter nodig”, had Karel hem geleerd. De verwelkte bloemen knipte Sjotje eruit. “Dan krijde ommes gaauw wir noewe blommen!”, legde hij uit.
‘Mijnium’
Sientje kreeg van Sjaontje een geranium kadoo. De geranium groeide en bloeide naar hartenlust. De hele dag zat Sientje trots achter haar geranium. “Ik heb um gemiest. Ziedum eens bluuien. Ruuktum is. Vendum nie schòòn. Ge wuldum zeker wel hebben, mar ge krijdum nie!”, krijste Sientje. Aan iedereen liet ze ‘um’ zien. “Eigenlijk is ‘t mijne geraonium, mar daor gaoget mijnium!”, zei Sjaontje. – Berry van Oers (Ons Weekblad 27/2025)
